Οἱ συγγραφεῖς τῆς γενιᾶς τοῦ '30 καί "Τὰ Νέα Ἑλληνικά". Ἀπὸ τὰ τὰ μεταπολεμικὰ λογοτεχνικὰ περιοδικά, μόνο "Τὰ Νέα Ἑλληνικά" (1952·1957·1966-7) ἄσκησαν οὐσιαστικὴ κριτικὴ στὴν ὑπερεκτιμημένη γενιὰ τοῦ '30. Σ' αὐτή τὴ χρονικὴ περίοδο, ὁ Ῥένος ἐκδίδει τὰ βιβλία: "Ἱστορίες ἀπὸ τὶς νότιες ἀκτές", "Ὁ γρασσαδόρος καὶ τὰ χειρόγραφα τοῦ Max Tod", "Βορὰ στὸ θηρίο", καθὼς καὶ τὰ κριτικά: "Κριτικὴ τοῦ Μεταπολέμου" καί "Κατηγορῶ".
Τὸ 1952 ξεκινάει, μαζί μὲ τὸν πατέρα του, τὸ λογοτεχνικό-κριτικὸ περιοδικό "Τὰ Νέα Ἑλληνικά" κι ἀπ' τὶς στῆλες του καταφέρεται ἐναντίον τῶν κατεστημένων κύκλων τῆς γενιᾶς τοῦ '30, καταγγέλλοντας συνάμα σωρεία λογοκλοπιῶν τους... Παρὰ τὴν πρωτοφανῆ κυκλοφορία τοῦ ἐντύπου (6000 φύλλα!), μετὰ τὴν προσφυγὴ τοῦ Καραγάτση στὰ δικαστήρια γιὰ νὰ φιμώσῃ τὴν κριτικὴ τοῦ Ῥ., καὶ παρὰ τὴν πανηγυρικὴ ἀθώωση τῶν Ἡρακλῆ καὶ Ῥένου, ὁ πατέρας του ἐπέμεινε νὰ κλείσουν τὸ περιοδικό, ἀφοῦ "σ' αὐτόν τὸν Τόπο τοὺς πρέπει ἡ Νέα Ἑστία!.." Τὰ Νέα Ἑλληνικὰ ἐπανεκδίδονται γιὰ δύο μόνο τεύχη τὸ 1957, καὶ συστηματικώτερα πιὰ τὸ 1966-7, ὅπου κλείνουν ὁριστικὰ λόγῳ τῆς 21ης Ἀπριλίου στὸ 160 τεῦχος ἐνῶ τὸ 1969 κυκλοφόρησε τὸ ἔκτακτο τεῦχος 17, μὲ τὴ διακήρυξη τοῦ Ῥ. γιὰ τὴ δημοσίευση τῶν διηγημάτων τῆς Ἀνθολογίας στὸν Τύπο. Ἔτσι ἔκλεισε ἡ ἱστορία τοῦ ἐντύπου ποὺ ἔδωσε τὸν τίτλο του στὸν ἐκδοτικὸ οἶκο τῶν Ἀποστολίδηδων...
Μετὰ Τὰ Νέα Ἑλληνικὰ τοῦ '52 ὁ Ῥένος διδάσκει γιὰ κάποια χρόνια στὴ Μέση Ἐκπαίδευση ὡς φιλόλογος καὶ δημοσιογραφεῖ, ὥσπου ξαφνικά, ἐκτὸς ἀπ' τὰ δυό τεύχη τῆς δεύτερης βραχείας περιόδου τοῦ κριτικοῦ ἐντύπου του, ξεκινάει ἕνα "μεγάλο αὐτοβιογραφικό" μυθιστόρημα, ποὺ διασπᾶται ἐντέλει σὲ μικρότερα αὐτοτελῆ πεζά, τῶν συλλογῶν: "Ἱστορίες ἀπὸ τὶς νότιες ἀκτές" (1959), καί "Ὁ γρασσαδόρος καὶ τὰ χειρόγραφα τοῦ Max Tod" (βλ. Βιογραφικό). Ὅπως ὁ ἴδιος ὁρίζει σιβυλλικὰ πίσω ἀπὸ διάφορες κουβέντες ἤ σκέψεις τοῦ βασικοῦ ἥρωά του: "Ὁ Max Tod δέν εἶν' ἕνα πρόσωπο. Εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς ἄλλης ζωῆς (σ.40), καὶ παρακάτω (σ.82): "Ἔλεγα πὼς ὁ ἥρωάς μου εἶν' ἕνας ἀπὸ μᾶς []·τὸν συναντᾶτε, τὸν χαιρετᾶτε συχνὰ καὶ συνδέεστε --ἄλλοι μὲ φιλία κι ἄλλοι μ' ἁπλῆ γνωριμία-- μαζί του. Καὶ δὲ θὰ μ' ἔνοιαζε μάλιστα, ἄν αὐτή μου ἡ ἀποκάλυψη ἔφερνε τὸ βιβλίο μου στὸ δικαστήριο. Πάντα μου τὸ ἤθελα ἕνα δικαστήριο, καὶ μιὰ εὐκαιρία καθολικῆς μου ἀπολογίας γιὰ ὅσα ἔχω σκεφτῆ κ' ἔχω γράψει. [] Ἀλλὰ δέν ἦρθε νομίζω ἡ ὥρα αὐτή, γιατ' εἶναι κι ἄλλα νὰ γίνουν..." Στὸ μᾶλλον ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ κλίματος διήγημά του: "Ὁ γρασσαδόρος", ἐκφράζει, πάλι, τὴ λατρεία του γιὰ τὴ μηχανή, τὸ μέταλλο, τήν "τίμια δούλη ὕλη". Καὶ στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἁπλοῦ γρασσαδόρου τοῦ ἰδανικοῦ ὑπεροχήματος, ὁ συγγραφέας ἰχνογραφεῖ τὴ μορφὴ τοῦ πατέρα του - ὑπόδειγμα εὐσυνείδητου ἀνώνυμου πνευματικοῦ ἐργάτη....
Αριστερά: Μὲ τὸ Γιάννη Σκαρίμπα, τὸ ’59 στὴ Χαλκίδα.
Δεξιά: μὲ τὴ λατρεία τοῦ μηχανικοῦ κόσμου, τὴν ἐποχὴ τῆς ἐξερεύνησης τῶν νοτίων ἀκτῶν...
Ἀκολουθεῖ ἡ Κριτικὴ τοῦ Μεταπολέμου (1962), μὲ σελίδες τῆς πιὸ σκληρῆς κριτικῆς τῆς νεοελληνικῆς πραγματικότητας καὶ Ἀ-παιδείας, βιβλίο ποὺ ἀμέσως ἀπέσυρε ἀπὸ τὴν ἀγορὰ ὁ ἐκδότης του καὶ τὸ κυκλοφόρησε ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας. Ἑπόμενη συλλογὴ διηγημάτων ἡ: Βορὰ στὸ θηρίο (1963), ποὺ ξανακυκλοφόρησε σὲ νέα ἔκδοση 10 χρόνια ἀργότερα, ἐμπλουτισμένη μὲ 7 ἀκόμα κομμάτια, ὑπὸ τὸν προσωπικώτερο τίτλο Ἀπὸ τὸν κόσμο Ῥά (δηλαδὴ τ' ἀρχικά του)...
Μετὰ τὴν πολυθρύλητη Εἰσβολὴ στὴ Βουλή (ποὺ ὠνόμαζε ὁ Ῥ.: "Κυνοβούλιο"!), καλοκαίρι τοῦ 1964, καὶ τὴν φυλάκισή του γιὰ 109 μέρες, βγάζει τὴν ἑπόμενη χρονιὰ τὸ Κατηγορῶ: ὁ ἀνυποχώρητος ἀναρχικὸς ἐξηγεῖ ὅτι ἡ πράξη τούτη ἔγινε γιὰ νὰ ὑπογραμμίσῃ στὸν κόσμο πὼς δὲν ἀνέβασε στὴν ἐξουσία παρὰ τό "χασάπη Παπατζή τοῦ '44, τὸν ἄνθρωπο τῶν Ἀγγλοαμερικάνων, ποὺ ἐγκατέστησε τὴ Δεξιὰ στὴν Ἑλλάδα"... Τὸ νόημα τῆς κίνησης αὐτῆς βέβαια, ὅπως ἦταν φυσικό, διαστρεβλώθηκε ἀπ' τὶς κυβερνητικὲς ἐφημερίδες τοῦ γνωστοῦ "συγκροτήματος", δυσφημίζοντας σὲ πολλούς ἀνυποψίαστους τὸν ἐπαναστατικό της χαρακτῆρα.
